Als man van veertig plus heb je recht op een midlife crisis. Fysieke ongemakken, opvliegers, chagrijn, wild groeiende neus- en oorharen worden langzaam gemeengoed. Als exponent van de zogenaamde patatgeneratie was ik lui en verwent, de vrijheid was al veroverd door generatie ervoor. Momenteel zweef ik tussen de jeugd van tegenwoordig, een laatste biertje drinken met de jas aan en omroep Max.

Midlife crisis is een periode van bezinning, frustratie en van die is-dit-het-nou-gedachten. Vlagen van verstandsverbijstering waarin je een Harley Davidson koopt, een blonde sloerie aan de haak slaat en kleren gaat dragen waar je minstens twintig jaar te oud voor bent. Lekker voor lul staan, wie wil dat nou niet?

Aan mij lijkt het voorbij te gaan. Mijn vrouw, die het al lang met me volhoudt, koester ik. Waar zou ik in godsnaam een andere vrouw vinden die niet klaagt als ik ga drinken met mijn vrienden, carnaval ga vieren en die er nog leuk uitziet ook? Die jonge behoeftige sloeries zoeken maar andere ouwe bokken.

Toch betrapte ik mezelf er laatst op. Ik keek naar een volmaakt plaatje. Ongeloof maakte zich van mij meester. Wat een uitstraling!

Zaterdagavond was het, om een uur of 10 in de residentie van onze Rood-witte carnavalsclub. Ik was naar de kapper geweest, had me netjes geschoren en een hip shirt aangetrokken. Om een lang verhaal kort te maken: ik voelde me het mannetje.

Volgens mij stond ik een meter of 10 vandaan. De kroeg zat vol en toch had ik het idee dat het alleen oog voor mij had. Het kwam me bekend voor en ik twijfelde. Waar had ik het eerder gezien? In de trein? Bij de Blauw-roden? Op het schoolplein? Wie zal het zeggen? 

De juiste maten. Goed en strak gevuld. Smaak- en stijlvol uiterlijk. Kleurrijk aangekleed en wat een inhoud. Opeens drong het tot me door wat het was: de nieuwe website van CV de Metworst.

 
A. in de Hoek